Στον ποιητή Χρίστο Λάσκαρη, αντίδωρο

Στον ποιητή Χρίστο Λάσκαρη, αντίδωρο
για τη συγκίνηση που μας δωρίζουν
τα πικρά του ποιήματα

Πάει το παλιό θέατρο
το κατεδάφισαν Και το ωραίο
σινεμά
στο πλάι του
με τ' απαλά βελούδινα καθίσματα
και τον ήχο εκείνο το βαθύ
του κώδωνος
σημείον
πως
τα όνειρα-οσονούπω-
εκκινούν
αρχίζουν.

Πελώριο
τάνκερ ξενερίζει
όλο τσιμέντο τώρα το καινούργιο
σούπερ μάρκετ.
Και είσαι μικρός
ανίσχυρος μπροστά του'
φάντασμα που τρέχει
να ξεφύγει.

Και το τσίρκο
να σου παίρνει το μυαλό:
οι κλόουν η μπάντα
το κανόνι...
Τίγρεις,
ελέφαντες ρημάζουν
το μικρό σου περιβόλι.
Άλογα
με χάμουρα χρυσά λοφία κόκκινα
τον μυστικό ροδώνα σου
ποδοπατούν.

Δεν ξεχωρίζεις πια
την ευλογία απ' την κατάρα.
Ένας χασάπης δίπλα σου μετράει
μάτσο τα χιλιάρικα.
Μην είναι -λέω- το πετσί μας
Ποιητή;
Στήθος
που λίγο-λίγο οι πληγές του
το προδίδουν;